De Verlegen Uil

Flap was een verlegen uiltje. Hij was net verhuisd naar een nieuwe school in België. Flap voelde zich een beetje bang en eenzaam. Wat als niemand met hem wilde spelen? Hij wilde graag vrienden maken, maar hij wist niet hoe.

Op zijn eerste schooldag zag Flap alle kinderen in de speeltuin. Ze speelden en lachten samen. Flap wilde meedoen, maar hij durfde niet. " - Wat als ze me niet leuk vinden?" vroeg Flap zichzelf. Hij bleef aan de zijkant staan, terwijl de andere kinderen vrolijk speelden.

De volgende dag besloot Flap om moediger te zijn. Hij probeerde naar een groepje kinderen te gaan. Maar toen hij dichterbij kwam, stopten ze met praten. " - Wie is dat?" fluisterde een van de kinderen. Flap voelde zich nog verlegener en liep snel weg.

Flap probeerde het nog een keer. Hij zag een jongen een bal gooien en liep naar hem toe. " - Mag ik meedoen?" vroeg Flap zachtjes. Maar de jongen hoorde hem niet en liep weg met de bal. Flap voelde zich zo verdrietig.

Toen kwam er een regenachtige dag. Flap zat alleen in de klas terwijl de andere kinderen samen tekenden. Flap wilde meedoen, maar hij was bang om afgewezen te worden. Zijn hart bonsde in zijn borst. " - Waarom is dit zo moeilijk?" dacht hij.

Flap voelde zich zo moe van al zijn pogingen. Hij dacht eraan om op te geven. Misschien zou hij nooit vrienden maken. " - Misschien is het beter om alleen te zijn," dacht Flap verdrietig. Hij vroeg zich af of iemand hem ooit zou begrijpen.

Op een dag zat Flap alleen op een bankje. Een oudere uil, de leraar, kwam naast hem zitten. " - Waarom ben je zo verdrietig, Flap?" vroeg de leraar vriendelijk. Flap vertelde over zijn worstelingen. De leraar glimlachte. " - Probeer jezelf te zijn, Flap. Mensen zullen je waarderen om wie je bent."

Flap dacht na over de woorden van de leraar. Hij besloot het nog een laatste keer te proberen. Deze keer glimlachte hij naar de andere kinderen. " - Hallo, mag ik meedoen?" vroeg Flap, iets zelfverzekerder. Tot zijn verrassing, glimlachten de kinderen terug.

Langzaam begon Flap vrienden te maken. De kinderen vonden het leuk dat hij zo goed kon tekenen. " - Kijk eens hoe mooi Flap kan tekenen," zei een van de meisjes. Flap voelde zich eindelijk geaccepteerd en gelukkig.

Flap voelde zich niet langer eenzaam. Hij had vrienden gevonden die hem accepteerden zoals hij was. " - Bedankt dat jullie me vriend willen zijn," zei Flap blij. De kinderen glimlachten en knikten. Flap leerde dat iedereen anders is, en dat is wat ons speciaal maakt.