Yusuf ve Topaç
Yusuf, Suriye'den Türkiye'ye taşınmış genç bir çocuk ve yeni okulunda arkadaşları tarafından kabul edilmeyişiyle karşı karşıya. Onun kültürü ve dili farklı olduğu için alay konusu haline geliyor. Yusuf, arkadaşlarına sevdiği 'Topaç Çevirme Yarışı' oyununu öğretmek istiyor fakat olumsuz tepkilerle karşılaşıyor. Hikaye, Yusuf'un bu zorluklarla başa çıkma ve kabul görme çabasını anlatıyor. Elif Öğretmen'in yardımıyla çocuklar, farklılıkların aslında bir zenginlik olduğunu öğreniyor. Bu, hoşgörünün önemine dair bir hikaye.
Yusuf, Suriye'den Türkiye'ye gelmişti ve bugün yeni okulundaki ilk günüydü. Heyecanla Güneş İlkokulu'nun kapısında beklerken kalbi hızlı hızlı atıyordu. Yeni arkadaşlar edinmek istiyordu ama farklı bir ülkeden geldiği için endişeliydi. Okulun bahçesinde rengarenk oyuncaklar vardı, ama Yusuf'un aklında sadece eski arkadaşları ve oynadıkları oyunlar vardı. Yusuf, kendini bu yeni ortamda nasıl kabul ettireceğini bilmiyordu.
Yusuf sınıfa girdiğinde, Elif Öğretmen onu güler yüzle karşıladı. - Hoş geldin Yusuf! dedi. Yusuf, utangaç bir şekilde diğer çocuklara baktı. Ayşe ve Can fısıldaşıyordu, Burak ise somurtkan bir ifadeyle oturuyordu. Yusuf, yeni arkadaşlar edinmek için sabırsızlanıyordu ama bir engel olduğunu hissediyordu. Onun farklı olması, diğer çocukların dikkatini çekmişti.
Teneffüs zili çaldığında, Yusuf hızla çantasından topaçlarını çıkardı. - Bakın! dedi, heyecanla. Ayşe ve Can, Yusuf'un etrafında toplanmıştı; ama Burak alaycı bir şekilde baktı. - Bu ne biçim oyun? dedi Ayşe, burun kıvırarak. Yusuf'un oyunu onlara ilginç gelmiyordu. Yusuf, kendini kabul ettiremeyeceğini düşünmeye başladı.
Yusuf, bankta tek başına oturmuş, topaçlarını elinde çevirirken gözleri doldu. Hiç kimse onunla oynamak istemiyordu. - Benimle alay etmeyin lütfen, diye mırıldandı kendi kendine. Suriye'deki arkadaşlarını ve onlarla geçirdiği güzel zamanları düşündü. Belki de bu yeni okulda hiç arkadaş edinemeyecekti. Kendi dünyasında kaybolmuştu.
Elif Öğretmen, çocukların yanına geldi ve onları yere oturttu. - Çocuklar, Yusuf da sizin gibi bir çocuk, farklı bir ülkeden gelmesi onu dışlamanız için bir neden değil, dedi. - Eğer siz de başka bir ülkeye gitseniz ve kimse sizinle konuşmasa nasıl hissederdiniz? Çocuklar düşündü; Ayşe, Can ve Burak'ın yüzlerinde pişmanlık beliriyordu. Elif Öğretmen'in sözleri onlara farklı bir bakış açısı kazandırmıştı.
Ayşe, Can ve Burak, Yusuf'un yanına gidip özür dilediler. - Yusuf, çok üzgünüz, dedi Ayşe. Can, - Oyununuzu öğrenmek isteriz, diye ekledi. Yusuf, sevinçle onlara topaç çevirmeyi gösterdi. Hep birlikte 'Topaç Çevirme Yarışı' oynadılar ve çok eğlendiler. Yusuf, farklılıkların aslında bir zenginlik olduğunu anlamıştı ve artık okulunda daha mutluydu.
Yusuf, Suriye'den Türkiye'ye gelmişti ve bugün yeni okulundaki ilk günüydü. Heyecanla Güneş İlkokulu'nun kapısında beklerken kalbi hızlı hızlı atıyordu. Yeni arkadaşlar edinmek istiyordu ama farklı bir ülkeden geldiği için endişeliydi. Okulun bahçesinde rengarenk oyuncaklar vardı, ama Yusuf'un aklında sadece eski arkadaşları ve oynadıkları oyunlar vardı. Yusuf, kendini bu yeni ortamda nasıl kabul ettireceğini bilmiyordu.
Yusuf sınıfa girdiğinde, Elif Öğretmen onu güler yüzle karşıladı. - Hoş geldin Yusuf! dedi. Yusuf, utangaç bir şekilde diğer çocuklara baktı. Ayşe ve Can fısıldaşıyordu, Burak ise somurtkan bir ifadeyle oturuyordu. Yusuf, yeni arkadaşlar edinmek için sabırsızlanıyordu ama bir engel olduğunu hissediyordu. Onun farklı olması, diğer çocukların dikkatini çekmişti.
Teneffüs zili çaldığında, Yusuf hızla çantasından topaçlarını çıkardı. - Bakın! dedi, heyecanla. Ayşe ve Can, Yusuf'un etrafında toplanmıştı; ama Burak alaycı bir şekilde baktı. - Bu ne biçim oyun? dedi Ayşe, burun kıvırarak. Yusuf'un oyunu onlara ilginç gelmiyordu. Yusuf, kendini kabul ettiremeyeceğini düşünmeye başladı.
Yusuf, bankta tek başına oturmuş, topaçlarını elinde çevirirken gözleri doldu. Hiç kimse onunla oynamak istemiyordu. - Benimle alay etmeyin lütfen, diye mırıldandı kendi kendine. Suriye'deki arkadaşlarını ve onlarla geçirdiği güzel zamanları düşündü. Belki de bu yeni okulda hiç arkadaş edinemeyecekti. Kendi dünyasında kaybolmuştu.
Elif Öğretmen, çocukların yanına geldi ve onları yere oturttu. - Çocuklar, Yusuf da sizin gibi bir çocuk, farklı bir ülkeden gelmesi onu dışlamanız için bir neden değil, dedi. - Eğer siz de başka bir ülkeye gitseniz ve kimse sizinle konuşmasa nasıl hissederdiniz? Çocuklar düşündü; Ayşe, Can ve Burak'ın yüzlerinde pişmanlık beliriyordu. Elif Öğretmen'in sözleri onlara farklı bir bakış açısı kazandırmıştı.
Ayşe, Can ve Burak, Yusuf'un yanına gidip özür dilediler. - Yusuf, çok üzgünüz, dedi Ayşe. Can, - Oyununuzu öğrenmek isteriz, diye ekledi. Yusuf, sevinçle onlara topaç çevirmeyi gösterdi. Hep birlikte 'Topaç Çevirme Yarışı' oynadılar ve çok eğlendiler. Yusuf, farklılıkların aslında bir zenginlik olduğunu anlamıştı ve artık okulunda daha mutluydu.
Related books
Discover other books with the same style
The Rainbow City
Join Lily, a curious four-year-old with curly hair, on a magical adventure as she visits the striking neighborhoods of Rainbow City. Each area shines with its own color, but there's a problem: the colors are fading because the city's residents, all different and unique, aren't getting along. Can Lily help unite everyone and restore the vibrant hues of Rainbow City?
The Adventures of Guna Tuna
Guna Tuna, a girl who adores tuna fish so much she wears it, faces the challenge of learning to embrace new experiences. Alongside her friends, she navigates a series of obstacles, discovering wisdom and the joy of trying new things.
If mom can make slime so can i
Join Giovanni, a curious 9-year-old and his sister Anna with a love for sensory experiences, of creating the perfect slime. With the help of his supportive sister Anna they desire to experiment make some slime by themselves after there kin teach them how to make slime with 3 ingredients forgetting one ingredient and making a total mess at home. Thankfully mom can fixed anything and comes to the rescue to safe the problem and find the missing ingredient making them understand they need to have supervision for experiments like this , valuable lessons about patience, and discover the importance of tolerance in their fun-filled experiments.